Podczas kopania natknięto się na czaszkę bądź cały szkielet wymarłego zwierzęcia gospodarczego tura (Bos primigenius), przodka dzisiejszej krowy. Przed II wojną światową czaszka znajdowała się w zbiorach prof. Antoniego Wagi, a następnietrafiła do muzeum zoologii hr. Ksawerego Branickiego we Fraskati. W 1896 r. warszawski badacz A. Ślusarski zdołał ją opisać i narysować podając dokładne wymiary. Niestety jej los jest nam dziś nieznany, prawdopodobnie zaginęła podczas I Wojny Światowej. Kompleks gospodarstwa rybackiego zaczął popadać w ruinę od roku 1945, kiedy to rozpoczęto budowę nowej trasy komunikacyjnej Lublin – Warszawa przecinając oryginalny zarys stawów, zmniejszając go i dzieląc. W kolejnych latach doszło do wypłyceniai eutrofi zacji niektórych zbiorników. Dopiero rok 1975 przyniósł nieznaczną poprawę poprzez zbudowanie nowych przepływów pomiędzy zbiornikami oraz pogłębieniei oczyszczenie z zalegającego mułu, szlamu i osadów roślinnych.

Przez ponad wiek garbowskie stawy bardzo upodobniły się do naturalnych zbiorników wodnych sukcesywnie zarastając. Przezwiele lat były użytkowane w różny sposób i znajdują się w różnych stadiach sukcesji. Stanowią mozaikę otwartej wody, szuwarów, i różnorodnej roślinności wodnej oraz zagajników porastających groble i niecki stawowe. Wody garbowskich stawów są silnie eutroficzne, to znaczy zawierają dużą ilość związków biogennych: azotanów, siarczanów, fosforanów. Brzegi każdego z czterech stawów otoczone są pasem szuwaru trzcinowo – pałkowego z tatarakiem, jeżówką, trzciną, babką wodną i kniecią błotną. 

 
Kolejną warstwę roślinności stanowi zespół roślin o liściach pływających z:

• rdestem ziemnowodnym, 
• grążelem żółtym,
• grzybieniem białym
• żabiściekiem pływającym.

Na powierzchni wody pojawiają się okresowo rzęsa wodna i trójrowkowa – powodując tzw. zakwit wody.
Pływające po stawie: mewy śmieszki, kaczki, łabędzie, perkozy to częsty widok nagarbowskich stawach.